ما در کشوری زندگی می‌کنیم که هر روز به ما می‌گویند این کشور خفن‌ترین کشور دنیاس.
یعنی اساسا از کودکی یک سری فکت به ما یاد می‌دهند که مثلا ابعاد فلان ورق‌های فلزی 65 اینچی هست و فلان شخص در 22 ژوئیه به دنیا اومده و آمریکا بهترین کشور دنیاس.. اما بعدها دقت کردم دیدم که همه کشورهای دنیا شعارهای ملی مخصوصِ خودشون رو دارن و هیچ کدوم قبول ندارن که دومین کشور مهم دنیا هستن!
همه معتقدن آدمِ یونیک و خاصی هستن و با بقیه فرق دارن، و همگی به منحصر به‌فرد بودن خودمون افتخار می‌کنیم. ولی رفته رفته به این نتیجه رسیدم که همه این حرف‌ها محدود میشه به این جمله کاراگاه‌ها: که هر کس اثر انگشت متفاوتی داره!
نظر من در مورد رای دادن اینه که شما حالت پرسپکتیو رو اینجوری در نظر بگیرید که هواپیمایی داره وارد یه جزیره میشه که توش فقط جوجه برای خوردن هست.
ولی تصور کنید دم در ازتون بپرسن غذا چی می‌خورید؟ این وقت‌ها رای گیری نیاز داره؟ یه مکثی بکنید و فقط بپرسید جوجه رو چطوری می‌پزید؟
من کوچک‌ترین ایده چگونگی تغییر مردم را ندارم و هیچ وقت هم نداشتم اما هنوزم یه لیست طولانی توی جیبم دارم درباره معیارهایی که معتقدم باید لحاظ بشه و از اون بدتر یه لیست از نامزدهای انتخابات جامع دارم که وعده تغییر دادن!