حتما شما هم شنیده اید که برخی به همسر های‌شان در جمع منزل می گویند. ما هم پیگیر شدیم که ببینیم ریشه این قضیه از کجاست.
خلاصه که مقداری به عقب برگشتیم و رسیدیم به زمان خواجه حافظ شیرازی.
گویا ایشان با همسر خود دچار مشکل بوده‌اند. چنانکه در جایی می‌فرمایند: خرم آن روز کز این منزل ویران بروم! انگار منزل‌شان نیاز به تغییر دکوراسیون اساسی داشته است. منزل محترم هم پس از خواندن این شعر، دست به تغییراتی نظیر گوش الاغی و چشم گربه ای و دماغ خوکی می‌زند. خواجه پس از دیدن آواتار جدید بانو، می‌فرماید: گرچه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید ولی خب کاریست که شده و حباب سکه هم که نمی‌ترکد!
البته تفسیر ابیات همیشه هم به این سادگی نیست. مثلا در جایی می‌فرمایند: در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن... نکته مهمی که به چشم می خورد، این است که لیلی خود باید منزل باشد! چه معنی دارد شخصی منزل لیلی باشد؟ اصلا آخر نفهمیدیم لیلی زن بود یا مرد! همان‌طور که خواجه گفته خطرهاست در آن بحث!
این موضوع منزل در اشعار معاصر هم کاربرد دارد. شاعر معاصر می گوید: در نزن رفته ام از خویش کسی منزل نیست! قطع به یقین شاعر از نبود کیس ازدواج رنج می‌برد. با این کار می‌خواهد سینگل بودنش را در چشم مخاطب فرو کند!
این واژه در ترانه‌ها هم پر رنگ است. اکنون که در حال نگارش تحقیقاتم در منزل هستم، الف.حامدی می‌خواند: به دنبال تو ام منزل به منزل...