واقعیت این است که ما در فوتبال‌مان موارد عجیب و غریب کم ندیده‌ایم؛ اصلا ما به فوتبال پر از شگفتی عادت داریم. جمله «این فوتبال چیه اصلا؟» عادل فردوسی‌پور قاعدتا برای بازگشت عجیب بارسلونا مقابل پاری‌سن‌‌ژرمن در لیگ قهرمانان باید به کار رفته باشد اما برای فوتبال ما این جمله را باید به خاطر اتفاقات عجیبش به کار برد.
امسال تیم فوتبال نفت تهران به تنهایی مرزهای شگفتی را جابه‌جا کرده و دارد شیوه نوینی از باشگاه‌داری را به جهان فوتبال معرفی می‌کند طوری که رومن آبراموویچ، باشگاه چلسی را فروخته و پای برج ساعت بیگ بن دارد لبو می‌فروشد. پس از آن جابه‌جایی‌های اول فصل که حمید درخشان و علی کریمی به عنوان سرمربی، توی یک بازی نود دقیقه‌ای هم سه چهار بار با هم عوض می‌شدند بالاخره باشگاه به ثبات رسید و الان ثبات این‌طوری است که تیم کلا سرمربی ندارد. البته این شرایط جدید نفت به سرمربی ختم نمی‌شود و الان این باشگاه مدیر و مالک هم ندارد.
الان شرایط به گونه‌ای است که هر وقت تیم نفت بازی دارد بازیکنان قلک‌های‌شان را می‌شکنند، پول‌های‌شان را روی هم می‌گذارند و زمین بازی اجاره می‌کنند. یکی از بازیکنان هم می‌رود روی دیوار کوچه‌شان با اسپری می‌نویسد: «تیم نفت آماده مسابقه است».
با ادامه این شرایط ما پیش‌بینی می‌کنیم باشگاه نفت کم‌کم نامش را هم از دست بدهد و بگویند فعلا نیو فولدر صدایش کنند. من اصلا روزی را پیش‌بینی می‌کنم که این تیم، دروازه‌بان هم نداشته باشد و به جای دروازه‌بان یک لیوان نصفه محلول مربوط به کودک نابالغ دم دروازه بگذارند و به این ترتیب دیگر هیچ وقت گل نخورند.